Το κάταγμα της πυέλου αποτελεί μια βαριά κάκωση που είναι αποτέλεσμα είτε βίαιης σύγκρουσης (όπως για παράδειγμα τροχαίων ή εργατικών ατυχημάτων) είτε από πτώση του ασθενή. Το κάταγμα πυέλου μπορεί να διακριθεί σε:

• Σταθερό κάταγμα πυέλου: αφορά το κάταγμα που έχει προκληθεί από τη βίαιη σύσπαση των μυών στην περιοχή της λεκάνης. Σ ’αυτή την περίπτωση, ακολουθείται συντηρητική θεραπεία όπου ο ασθενής παραμένει κλινήρης λίγες μόνο ημέρες. Στη συνέχεια, με συνδυασμό παυσίπονων και φυσικοθεραπεία, επανέρχεται σταδιακά στη φυσιολογική του λειτουργία.
• Ασταθές κάταγμα πυέλου: αφορά το κάταγμα που διαταράσσει τη σταθερότητα του πυελικού δακτυλίου και άρα τη σταθερή σύνδεση του κορμού με τα κάτω άκρα. Μπορεί να συνδυάζεται με σημαντική αιμορραγία και ρήξη άλλων οργάνων, όπως ουροδόχου κύστεως. Το ασταθές κάταγμα πυέλου απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση.

Ποιες είναι οι αιτίες που προκαλούν το κάταγμα της πυέλου;

Τα περισσότερα κατάγματα της πυέλου προκαλούνται από σοβαρά τραύματα, όπως τροχαία ατυχήματα, τραυματισμούς από συντριβή και από πτώση από μεγάλο ύψος. Έτσι με αυτό τον τρόπο προκαλούνται τραυματισμοί μικρής ή μεγάλης  σημαντικότητας  και χρήζουν επείγουσας νοσοκομειακής περίθαλψης.

Λιγότερο σοβαρά πυελικά κατάγματα μπορεί εμφανιστούν μετά από πτώσεις, ειδικά εάν τα οστά είναι αδύναμα (οστεοπόρωση). Για το λόγο αυτό, τα κατάγματα αυτά είναι πιο συνηθισμένα σε ηλικιωμένους ασθενείς που είναι επιρρεπείς στις πτώσεις.

Πώς πραγματοποιείται η διάγνωση του κατάγματος της πυέλου;

Η διάγνωση του κατάγματος της πυέλου είναι υψίστης σημασίας γιατί μπορεί να επηρεάσει δραματικά την γενική κατάσταση υγείας του ασθενούς. Για την επιβεβαίωση του κατάγματος, απαιτείται ο ασθενής να υποβληθεί σε ακτινογραφικό έλεγχο. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το κάταγμα της πυέλου έχει μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας, συνεπώς η έγκαιρη και ορθή διάγνωσή του και αξιολόγησή του από έναν έμπειρο Ορθοπαιδικό αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας. 

 

 

Πώς αντιμετωπίζεται το κάταγμα της πυέλου;

Ο στόχος της τελικής θεραπείας του κατάγματος της πυέλου δεν είναι μόνο η επιβίωση του ασθενούς αλλά και το καλύτερο, δυνατό, μακροχρόνιο λειτουργικό αποτέλεσμα. Η σύγχρονη αντιμετώπισή του επιτάσσει την ανατομική ανάταξη και σταθερή οστεοσύνθεση ώστε ο ασθενής να κινητοποιηθεί άμεσα και να αποκατασταθεί στο βέλτιστο επίπεδο. Κάποιες από τις θεραπείες είναι:

• Η εξωτερική οστεοσύνθεση για την αντιμετώπιση του κατάγματος της πυέλου. Η μέθοδος θεωρείται ξεπερασμένη και παρέχει περιορισμένη σταθερότητα. Χρησιμοποιείται μόνο για προσωρινή αντιμετώπιση του τραυματία για την αρχική σταθεροποίησή του.
• Η εσωτερική οστεοσύνθεση για την αντιμετώπιση του κατάγματος της πυέλου. Η θεραπεία αφορά την εσωτερική οστεοσύνθεση και του πρόσθιου αλλά και του οπίσθιου τμήματος της πυέλου. Η μέθοδος αυτή εξασφαλίζει την μέγιστη δυνατή σταθερότητα και το καλύτερο δυνατό λειτουργικό αποτέλεσμα. Αποτελεί τη μέθοδο εκλογής στις χώρες του δυτικού κόσμου. Η σωστή εφαρμογή της απαιτεί υψηλή εξειδίκευση.

Τι συμβαίνει μετά την χειρουργική αντιμετώπιση του κατάγματος της πυέλου;

Ο ασθενής μετά την χειρουργική επέμβαση εσωτερικής οστεοσύνθεσης κινητοποιείται άμεσα με τη βοήθεια φυσικοθεραπευτή, προκειμένου να αποφευχθούν οι επιπλοκές της μακροχρόνιας κατάκλισης.

Πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι την ανάρρωση από την χειρουργική επέμβαση;

Η κινητοποίηση με φυσιοθεραπευτή  και περιπατητήρα («Π») ξεκινάει την πρώτη μετεγχειρητική μέρα. Ο χρόνος αυτής της «προστατευμένης» κινητοποίησης εξαρτάται από τη φύση του κατάγματος, την ηλικία του ασθενούς κι άλλες πιθανές κακώσεις, και συνήθως δεν ξεπερνά τις 4-6 εβδομάδες. Από το σημείο αυτό και μετά ο ασθενής βαδίζει αυτόνομα χωρίς περιορισμούς για απλές και καθημερινές δραστηριότητες.

Η επάνοδος σε βαριές σωματικές εργασίες υπολογίζεται στους 3 μήνες απ’ την επέμβαση.

Για οποιαδήποτε απορία αναφορικά με τα κατάγματα της πυέλου, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με τον έμπειρο κι εξειδικευμένο Ορθοπαιδικό Χειρουργό Πέτρο Μπουντογιάννη. Έχει λάβει εξειδίκευση στη Χειρουργική Καταγμάτων της πυέλου στο νοσοκομείο Hull Royal Infirmary της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του παρακολούθησε  σεμινάρια και συνέδρια στη χειρουργική Πυέλου-Ισχίου. Παράλληλα, είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου της Μεγάλης Βρετανίας (GMC) και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.